Samen uit, alleen naar huis

27-06-2012

Net 5 uur geweest en we zitten al op de fiets. Het is nog donker en de maan geeft zo goed als geen licht. Er hangt wat mist over de wegen en velden en dat geeft een wazig effect aan de lichtstraal van m'n hoofdlamp maar aangezien er geen lamp op de fiets zit, houd ik hem toch maar op.
We fietsen tegen een lekker tempo heuvel op en heuvel af. Ongelooflijk hoe Stani deze snelheid kan halen met zijn armen; niet voor niks dat zijn bovenlichaam en armen zo gespierd zijn!

Langzaam wordt Bali wakker en actief. Overal worden we toegeroepen "Selamat pagi!" of "Pagi!" of "Morning!". Blijkbaar kennen ze Stani al overal.
Rond 6 uur, komt de zon heel snel op en wordt het drukker in de straten. Waar we eerst enkel wat stille voetgangers in de straten zagen, verschijnen nu alle andere mogelijke weggebruikers. Bij een grote verbindingsweg is het chaos in de straat (tenminste, voor mij lijkt dat daar toch op.) Brommers, auto's, kleine vrachtwagens, bussen, het kriskrast allemaal door elkaar. Aan de kant van de weg lopen venters met hun karretje en elders proberen mensen de verkeersstroom over te steken. Overal wordt er getoeterd. Als ze iemand in gaan halen, als ze een scherpe bocht nemen,als een ander wat te ver uitwijkt in hun richting, als degene die voor hen rijdt te traag gaat naar hun zin ... elke reden om te toeteren is er eentje.

Stani maant me aan om zoveel mogelijk links te rijden maar ik vind het eng dat hij zelf zo laag boven de grond zit en daardoor niet goed zichtbaar is. 'k Ben bang dat ze over hem zullen rijden dus blijf ik kort achter hem ... dan rijden ze maar eerst over mij. Belachelijk idee want Stani rijdt iedere dag in z'n eentje over deze wegen. Ik betwijfel echter of hij zelf in de gaten heeft hoe beperkt zichtbaar hij is. Natuurlijk gebeurt er ook nu niks; de snelheden liggen hier rond de 40 km per uur en daarmee krijg je alleen maar blikschade maar geloof me, zelfs 40 is op deze wegen en in deze situatie meer dan hard genoeg.

Murphy weet ons te pakken en bezorgt Stani een kapotte voorband.
Voor iemand anders is dat niet zo'n groot probleem, die stapt van z'n fiets en loopt de rest van het traject naar huis of houdt een vrachtwagentje aan en vraagt om hem naar huis te brengen. Dat gaat nu allemaal niet en ook Nyoman Budiarta die normaal gezien altijd klaar staat om te helpen, is nu niet bereikbaar. Tijd om lang te treuzelen is er ook niet want een vliegtuig laat niet op zich wachten. M'n maatje besluit om dan maar verder te fietsen in de hoop dat er niet te veel schade aan de velg zal zijn. We nemen de kortste weg terug en fietsen wat langzamer. Dat kan ook niet anders want deze wegen zitten vol gaten en kuilen. Als Stani daar met een wiel in terecht komt, klapt hij met z'n achterwerk op de grond en dat is geen pretje.
Thuisgekomen blijkt de schade nogal mee te vallen, enkel de binnenband is kapot en binnen no-time is die weer hersteld door Pak Lis (vader Lis, echtgenoot van Ibu Lis). We hebben dan zo'n 37 km door sterk heuvelend landschap op de teller staan.

Terwijl ik sta te douchen, hoor ik een optocht voorbij komen richting zee. "Pak de fiets, je camera en ga naar het strand dan kan je een ceremonie mee maken!" raadt Stani me aan. Het blijkt een offer-ceremonie te zijn. Alle gasten dragen hun feestkledij, er staan een paar heel grote luifels waaronder ze plaats nemen, de vrouwen apart van de mannen. Onder één van de luifels zit de priester op een verhoog te bidden. Ondertussen lopen de kinderen op het strand te spelen en kleine krabbetjes te vangen. Ze willen ook graag weten wie die rare mevrouw met de vreemde haarkleur is en komen steeds dichterbij. Het klein beetje Engels dat ze van kleinsaf aan via liedjes leren op school, komt naar boven. "Hello, how are you?" en "What is your name?". Zoals altijd, voel ik me bij kinderen goed op mijn gemak en zo probeer ik voor het eerst op een ontspannen manier wat Indonesisch te spreken. Jammer dat ik mijn boek niet bij heb, dat zal me in 't vervolg niet meer overkomen.

Dan komt er een oudere man met een fotocamera mijn kant op gelopen. Hij wil de boot die ik als zitje gebruik fotograferen. Hij blijkt een gepensioneerde professor van de KU Leuven te zijn. Van hem krijg ik na een fijn gesprek informatie die voor Stani misschien interessant kan zijn.

De gamelan-band (een soort plaatselijke fanfare in uniform)speelt enkele liedjes en er worden bij de warungs een beetje verderop, zakken vol met eten gehaald. Die rijst is verpakt in grappige pakjes van grijzachtig papier. Dit heb ik nog nooit eerder gezien.

Op een gegeven moment lopen er een paar mannen richting de boot. Ik maak me uit de voeten want nu gaat het offeren gebeuren. De boot wordt gewijd , alle offers gaan er in en dan wordt de boot de zee in geduwd om een heel eind uit de kust alle offers overboord te gooien. Pure milieuverontreiniging eigenlijk maar goed, deze mensen geloven dat ze daar hun goden gunstig mee kunnen stemmen.

Er komt een man naast me zitten. Ook hij is nieuwsgierig en stelt allerlei vragen. Gelukkig kan hij ook een beetje gebrekkig Engels en zo wisselen we wederzijds wat informatie uit. Hij heet Pak Wayan en heeft samen met z'n vrouw een warung (winkeltje) aan het strand. De twee kleintjes die hij bij heeft, zijn z'n kleinkinderen. Of ik geen zin heb om koffie of iets anders te komen drinken bij hem. Een flesje water gaat er wel in en we lopen samen terug. Ik word uitgenodigd om aan een laag tafeltje te gaan zitten en krijg een ijskoud flesje. Vanuit de omringende warungs wordt er druk gevraagd wie hij nu toch bij heeft. "Dat is de nieuwe Ibu Wayan!!!" grapt hij tot groot jolijt van de anderen. Ik versta het bijna allemaal. De echte Ibu Wayan komt me een hand geven. Als ze hoort dat ik alleen ben, zegt ze dat ik altijd welkom ben in hun huis. Of ik niet mee wil eten uit het pakje rijst dat Pak Wayan van de feestende familie heeft gekregen? Ik bedank hem vriendelijk en zie de kleinkinderen de inhoud met veel smaak opsmullen. Dan is het tijd om naar huis te gaan.

Ibu Lis heeft een heerlijke, pittige groentensoep klaar gemaakt als lunch.
Zij kan al net zo lekker koken als Stani! Ik wens mezelf stilletjes toe dat ik een klein beetje van hun kennis en vaardigheden mee naar huis mag nemen.

Tijd om te vertrekken. Stani heeft z'n koffer in een paar tellen ingepakt. Veel zit er niet in want hij heeft in België alles wat hij nodig heeft. Nieuwe kleren en spullen die hij hier niet kan krijgen, gaan straks in de koffer mee deze kant op. Pak Lis heeft de ligfiets netjes ingepakt, Nyoman Budiarta arriveert ook en samen laden ze alles in de jeep.
Ik kan er ook nog net bij. Het kan me niet schelen dat ik op de rug van een dichtgeklapte achterbank moet zitten, ik wil zo graag mee om Stani uit te zwaaien.
De rit naar Ngurah Rai (het enige vliegveld op Bali) gaat vlot, het is nu nog niet druk op de straat. Eens aangekomen, moet alles snel gaan want er moet worden ingecheckt . Stani schiet naar binnen, gevolgd door een porter die zijn bagage en fiets mee neemt. "Ik kom zo nog afscheid nemen!" roept Stani en ik schiet meteen in paniek! Nyoman wijst naar het bord dat bevestigt wat ik al wist: eens ingecheckt mag je dit deel van de vlieghaven niet meer verlaten. Hè, wat een rottig afscheid is dit nu ineens! We blijven wachten en wachten en juist op het moment dat ik besluit om een sms naar Stani te sturen, horen we een oerschreeuw "INGRID!". Dat kan er maar eentje zijn: Stani! Daar komt hij aan met z'n rolstoel, zo hard racend als hij kan. Nyoman krijgt een hand en wat instructies, ik krijg ook een hand, drie dikke zoenen, de verzekering dat we veel zullen Skypen en een poging om mij gerust te stellen "Je gaat het naar je zin hebben, nu begint je avontuur pas echt!". Daar gaat onze vriend met de geel-groene ogen zoals ik ze nog nooit eerder heb gezien. Een prachtmens is hij, van een soort dat je nog zelden tegen komt.
Plots besef ik dat het dit moment van afscheid was dat me de hele nacht uit mijn slaap gehouden heeft.

Tijd om verdrietig te zijn, is er niet. Nyoman praat en stelt vragen aan één stuk door terwijl hij de auto door het drukke verkeer laveert en voetje voor voetje door de file loodst. Nyoman is 39 jaar en 8 jaar geleden getrouwd. Samen met zijn vrouw, runt hij een kleine warung. Ze willen heel graag kinderen maar ondanks de gunstige diagnose van 3 dokters, is het nog steeds niet gelukt. Dat vindt hij heel erg. Kinderen zetten het geslacht verder en zonen garanderen een goede oude dag voor hun ouders. Nyoman begrijpt maar niet waarom dat hen niet gegund is, misschien is het omdat god het zo wil? Hij heeft het hier moeilijk mee.
Voor we afscheid nemen, spreken we af dat hij me morgenochtend zal komen halen als hij z'n dagelijkse wandeling gaat maken.

Ibu Lis is al naar huis, Kakek ook dus ben ik voor 't eerst helemaal alleen alhoewel ... Neo en Gerry zijn blij om mij te zien of is het omdat ze weer van de ketting mogen? Ik ben in ieder geval wel blij met hen. 'k Duik in de koelkast en maak mezelf een salade van wat overschotjes: rucola met ansjovis en de rest van een vinaigrette. Het is eten en mijn maag is gevuld en daar is alles mee gezegd. Wat muziek van Stani kan de leegte niet opvullen.
Nog een stukje voor de blog schrijven en dan m'n bed in, morgen is het weer vroeg dag.

Wordt vervolgd ...