Natuurkunst

25-07-2012

Om eens van omgeving te veranderen, rijden we met de auto tot aan het strand van Keliting. In vogelvlucht is dat niet eens zo heel ver weg van Kedungu en we zouden er zelfs naartoe kunnen wandelen mocht er geen rivier die doortocht onmogelijk maken. Via de wegen door het binnenland, is het een tijdje rijden. Die straten zijn trouwens in erbarmelijk slechte staat dus gaat de rit maar langzaam.
Onderweg stopt Nyoman even bij een plaatselijke ochtendmarkt om wat "natte" Balinese cakejes te kopen zodat ik die kan proeven. De dingetjes zien er heel anders uit dan hetgeen ik van thuis ken. Felle groene en roze kleurtjes, sommige in bananenblad verpakt. Als je het kent, kan je aan de vorm weten wat er in zit. Alles smaakt erg zoet en is zacht en plakkerig van substantie, vandaar het woordje "nat". Benieuwd hoe dat gaat smaken.

Het strand van Keliting is heel anders dan dat van Kedungu. Hier loopt een soort hooggelegen boulevard langs het zand over een lengte van een paar 100 meter. Aan de rechterkant is een lelijk complex met vakantiehuisjes. Links gaat het wandelpad langs kleine warungs en een stukje natuur. De zee overspoelt hier bij vloed het volledige strand. Wij zijn er net voor het tij begint op te komen.
De zon tovert het zwarte lavazand om in een bed van minuscule diamanten dat schittert en glimmert onder onze voeten. Het lukt me ondanks veel pogingen niet om dat vast te leggen op mijn eenvoudige camera.

Op een gegeven moment komen we langs een aantal mannen die met een vrachtwagentje op het strand rondrijden en bezig zijn met iets op te rapen. In eerste instantie denken we dat ze voor het hotel het strand aan 't schoonmaken zijn maar als we dichterbij komen, zien we dat ze de rommel laten liggen en enkel ronde, gelijkmatige stenen verzamelen. Waarschijnlijk worden die verkocht aan firma's die er tegels van maken.
Iets verderop zit een man op zijn hurken piepkleine, zwarte steentjes in een zak te stoppen. Die zullen later in een laagje cement komen, als vloer in een huis. Wat een monnikenwerk! En dat waarschijnlijk tegen een hongerloontje.

Van ver horen we het gepiep van de vleermuizen die zich in een uitgeholde rots verborgen houden tot ze 's avonds weer actief worden. In de grot is een plekje gemaakt om te offeren. Nyoman legt er een paar van de snoepjes neer. Het valt niet mee om van de wriemelende massa diertjes aan het plafond een foto te maken waarop duidelijk te zien is dat het vleermuizen zijn. Het gepiep is trouwens oorverdovend dus willen we maar al te graag weg.

"Hééé, wat is dit?" vraag ik mijn wandelgezel als ik bloemen van zand spot.
"Dat hebben krabbetjes gedaan." legt Nyoman uit.
Op het strand van Kedungu barst het van de krabben in allerlei formaten en die zijn altijd ijverig bezig met het graven van holletjes. Zij gooien het zand meestal op een slordig hoopje of in een waaier neer. De krabbetjes hier zijn meer artistiek aangelegd en hebben een waar kunstwerkje van de zwarte zandkristallen gemaakt.

"We kunnen nu best terug gaan want die ene man zei net dat het om 11 uur hoogtij is en dan geraken we niet meer tot bij de auto." zegt Nyoman. Dus keren we op onze voetstappen terug en lopen de rest van de boulevard af. Bij een gesloten warung gaan we op een bankje zitten en proeven van de cakejes. De exemplaren met banaan of kokosrasp vind ik persoonlijk het meest geslaagd.
"Hier kom ik nog een keer terug met m'n vrouwtje" zegt Nyoman.
Dat moet hij zeker doen want dit is best een romantisch plekje.
Even wou ik dat er ook iemand in mijn leven was om dit soort zaligheden mee te delen.

Onze tocht gaat langs heuvels die prachtige vergezichten ontsluieren, idyllische watervallen, woeste rotspartijen, schitterende fauna en flora, mooie stillevens ... .
"Wat vind jij van dit strand, Nyoman?"
"Het is de eerste keer dat ik hier kom en het is best wel mooi."
"En als je het vergelijkt met Kedungu Pantai?"
"Oh, dan vind ik Kedungu Pantai nog véél mooier!"
Ik ben blij dat ik niet de enige ben die deze mening heeft. "Ons" strand blijft toch nog altijd het leukste.

Ibu Lis is al druk aan 't werk als we weer thuis komen. Na een verfrissende douche kan ik meteen de keuken in om te helpen. Vandaag schaft de pot Dendeng Balado maar dan met vis en tahu in plaats van vlees. Als groenten staat er paré oftewel slangengroente op het menu. Paré is familie van de komkommer en de courgette. De naam komt van de vorm: de vruchten zijn zo'n 30 cm lang en een 3 à 4 cm doorsnede, net als een slang. De schil is groen-zilver gevlekt en moet er voor het koken afgehaald worden. Het binnenste, zachte gedeelte met de zaadjes haal ik er uit met een dessertlepel. De rest wordt in stukken gesneden en klaar gemaakt met lange bonen, kruiden, specerijen en een scheut santen (kokos).
Dit is weer héérlijk smullen!

Na de afwas en tanden poetsen, gaan Ibu Lis en ik even plat voor een verkwikkend middagdutje maar daar komt niets van in huis door een hoop herrie bij de buren. Aan het geluid van de pers voor de betonnen bouwstenen, zijn we onderhand al wel gewend maar vandaag wordt er enorm hard geroepen en geschreeuwd en dat houdt ons wakker.

Lezen, schrijven, Skypen, mailen ... en de middag is weer voorbij.
Nog even met de honden naar het strand voor het donker is. Gerry haakt al snel af dus zetten Neo en ik onze weg samen verder. We lopen een heel eind langs het strand terwijl de zon een prachtig schouwspel opvoert. Neo heeft er geen oog voor want er loopt hier een knap teefje rond dat zich uitgebreid laat besnuffelen. Wanneer het tijd is om naar huis te gaan, zou ik graag willen dat hij met me mee loopt dus probeer ik hem te lokken met een stukje Dentastick. Zonder enig resultaat. Het kontje van het wijfje ruikt veel lekkerder dan hetgeen ik in mijn hand heb. Ik kan hem geen ongelijk geven en keer alleen terug naar huis waar Gerry netjes voor de poort op mij zit te wachten.

Om half 11 lig ik al lang in bed en doe nog een "nachtstand" yoga oefening. Bij de afsluitende ontspanningsoefening,ben ik al compleet van de wereld. Uit ervaring weet ik dat deze oefening voor mij alleen in bed kan gebeuren. De eerste keer dat ik ze deed, werd ik om 3u 's nachts rillend van de kou wakker op mijn matje in de living.

24-07-2012

De klok geeft 02.00u aan als ik weer wakker word. Mijn buik doet vervelend en mijn hoofd doet er nog een grote schep bovenop. Slapen lukt niet meer ondanks de grote vermoeidheid. Om half 6 stuur ik een sms naar Nyoman dat ik tot mijn grote spijt niet mee kan gaan wandelen, zo belabberd voel ik me.

Op een gegeven moment hoor ik iemand aan de deurklink voelen, Ibu Lis is er al en ik lig nog steeds op bed.
De rest van de dag kom ik door met de nodige paracetamols, veel rusten, weinig eten en een lange siësta.
Op de duur begin ik me iets fitter te voelen maar toch kruip ik weer vroeg in bed in de hoop vannacht beter te kunnen slapen.

Wordt vervolgd ...