Vrienden

28-06-2012

Klokslag 6 uur staat Nyoman Budiarta aan de poort. We trekken richting Tanah Lot (Google dit maar eens) en zullen over het strand terug wandelen.
De zon komt snel op maar we zien haar niet omdat ze achter een dik pak wolken zit.
We wandelen tussen de rijstvelden. Het is hier ongelooflijk mooi en ik geef m'n ogen flink de kost. Nyoman praat aan één stuk door. Hij vertelt over alles wat we onderweg zien en niet zien. Het is jammer dat mijn geheugen niet meer zo veel informatie kan opslaan want het is allemaal heel boeiend.
Als we bijna bij Tanah Lot zijn, breken de wolken open en gaan we schuilen onder de oversteek van een afdak. We staan bij een baai waar de hoge golven met witte schuimkoppen naar binnen donderen. Het hoge gepiep dat we horen, blijkt van vleermuizen te komen die in de grotten van deze baai leven. Boven op de rots die in de zee uitloopt, is een tempel gebouwd.

Als de regen over is, zetten we onze tocht verder. We lopen over natte rotsen en strand richting Tanah Lot. Deze tempel is enkel te bereiken wanneer het eb is. Nu is de vloed aan 't opkomen dus kunnen we er niet naartoe. Mooie foto's maken en genieten van dit prachtige uitzicht, kunnen we wel en dat doe ik dan ook met volle teugen.

De terugtocht gaat over een andere weg, die langs de kust. Helaas staat de zee al te hoog om over het strand te lopen. Dat betekent dat we de rotswand op moeten klimmen om hogerop verder te kunnen stappen. Makkelijker gezegd dan gedaan met lederen Teva sandaaltjes op natte, gladde rotswanden. Ik vervloek mezelf want gisteravond heb ik bergschoenen klaar gezet en vanmorgen heb ik nog snel besloten om sandalen aan te trekken. Nu zijn die sandalen nat, zitten volgeplakt met zwart lavazand, zowel aan de binnen- als onderkant en mijn voeten schuiven van hut naar her. Gelukkig is er Nyoman om mij af en toe een hand te geven want anders zou ik het in m'n broek gedaan hebben van de schrik, vrees ik.
Als we eenmaal weer boven staan tussen de rijstvelden, ben ik opgelucht.
Opeens staat Nyoman stil, draait zich om, kijkt me aan en zegt: "Ingrid, mag ik je wat vragen? Zou je mij alstublieft niet willen zien als jouw gids of chauffeur? Ik ga iedere dag wandelen en ik vind het heel fijn dat je mee gaat, zo kan ik m'n Engels verbeteren. Het zou me geen goed gevoel geven als je me daarvoor zou betalen. Dus wil je alstublieft vrienden zijn met mij?".
Wie kan nu nee zeggen op zo'n vraag? Ik heb er weer een vriend bij! Eentje waar ik veel van mezelf in zie. Hij is leergierig, wil z'n eigen kennis en gevoelens graag delen met een ander en is nogal onzeker over zichzelf. Dat klikt wel tussen ons.
Eén van de komende dagen ga ik kennis mogen maken met zijn vrouw.

Na deze tocht en voor het douchen, ga ik er nog even uit met Neo en Gerry. Ergens halverwege word ik ingehaald door een brommer. Mijn naam schalt door de velden "Ingrid!". Het is Pak Wayan die me aanbiedt om achter op zijn brommer te gaan zitten tot aan het strand. We maken nog even een praatje en dan zetten we elk onze eigen weg verder.


Bij het ontbijt krijg ik van Ibu Lis twee grote glazen versgeperst fruitsap. Wat er allemaal in zit, weet ik niet maar het heeft een fris-roze kleur en smaakt verdorie lekker!
Wanneer ik na afloop wat zit te computeren, komt Kakek vragen of hij mijn benen mag masseren. Als ik eerlijk ben, moet ik zeggen dat ik het best fijn vind om eens bepoteld te worden door een paar stevige mannenhanden maar een massage van Kakek zie ik niet meteen zitten. Wel heel lief van hem om dat aan te bieden en ik wou dat ik hem beleefd kon uitleggen dat ik nu even wil schrijven maar zo goed is m'n Indonesisch nog lang niet.

Als ik aan Ibu Lis vraag wie er gaat koken, zegt ze dat zij dat zal doen want ze heeft alles al gehaald op de markt maar ik mag wel helpen. Verse garnalen pellen, knoflook en lombok (rode pepers) fijn snijden en goed kijken wat ze allemaal doet. Ik noteer het goed want dan kan ik thuis ook zo lekker koken:
- witte rijst
- gefrituurde tempeh besmeerd met een prutje uit de vijzel waarin lombok, knoflook, gember en nog een ander soort gemberachtig worteltje
- spinazie met garnalen, knoflook, lombok en gember
- tempura van verschillende groenten.
Kakek is naar huis of naar het strand, dat is me niet duidelijk, dus zitten Ibu Lis en ik samen aan tafel te smullen. Allebei hebben we een woordenboek en zo proberen we te converseren met elkaar. Niet gemakkelijk want een aantal woorden staan in geen van beide boeken maar het lukt ons al aardig om één en ander aan elkaar duidelijk te maken.

Na een middagdutje krijg ik weer allerlei dingetjes voorgezet: een kop gemberthee, een schaaltje fruit, een glaasje eigen brouwsel. In welk sprookje ben ik eigenlijk terecht gekomen?

Nadat Ibu Lis naar huis is, laat ik de honden uit. Die gaan net de andere kant op dan ik verwacht had dus roep ik hen terug terwijl ik achter hen aan fiets. Er lopen twee Europese mensen die hun eigen taal herkennen. "U woont hier wel prachtig!" zegt de man. Ik wou dat het waar was, denk ik bij mezelf en leg dan uit dat ik ook maar met vakantie ben in het huis van een vriend en dat is niet helemaal gelogen want Stani voelt nu aan als een vriend. Het zou die mensen onwaarschijnlijk in hun oren klinken als ik gezegd had dat ik te gast ben in het huis van iemand waar ik drie weken geleden nog nooit van gehoord had en dat ik die persoon heb leren kennen via een Belg die al meer dan een jaar het land uit is en wie ik drie weken geleden voor het eerst ontdekte op internet. Het is toch ook te gek voor woorden eigenlijk hè. Eigenlijk zou ik er een boek van moeten schrijven, een sprookjesboek.

wordt vervolgd...

PS: onze Jeroen sms-t me net dat hij afgestudeerd is met 78,64%, grote onderscheiding. Hier zit een trotse mama!