Pluimen voor op de hoed

21-07-2012

De wekker hoeft tegenwoordig niet meer af te lopen, mijn interne klok staat ingesteld op ten laatste kwart na 5. Tijd genoeg voor een kattenwasje, kleren aantrekken en een eenvoudig ontbijt.
Deze ochtend is het zelfs een beetje fris en toch heel aangenaam om er een flinke pas in te zetten. Neo mag tot zijn grote pret ook mee. We horen Gerry van achter het huis jammeren maar hij zou de afstand niet aankunnen. Onderweg pikken Doggydoggy, z'n broertje en nog een paar andere honden aan. Het is wel een gezellige bende zo en de honden rennen met de tong uit de bek achter elkaar aan en om ons heen.
"Vandaag moet ik om 9u met de gamelan spelen dus kunnen we niet zo heel ver gaan."
"Geen probleem, geef zelf maar aan wanneer we terug moeten gaan."

Gisteren vond Nyoman 4000,- Rupiah op het strand, een aangespoeld overblijfsel van een offerceremonie van de dag er voor.
Er ligt vandaag geen geld, wèl een heleboel rotzooi dat het zwarte zand ontsiert. We rapen een aantal planken op waar spijkers in zitten en leggen die verder landinwaarts op een stapel in de hoop dat iemand het een keer zal opruimen of er een vuurtje mee zal maken. Buiten een paar stukken glas, laten we de rest van de troep liggen want daar is gewoon geen beginnen aan. Joost mag weten waar het allemaal vandaan komt maar het is gewoon triest om te zien hoe het mooie Bali naar de knoppen gaat door zoveel nonchalance. Ook de massa's brommers zorgen voor lawaai en vieze lucht, ze zouden beter een elektrisch aangedreven exemplaar van Luc aanschaffen! Overal worden wel nieuwe hotels en bungalowparken gebouwd maar de toeristen gaan wegblijven omwille van de milieuverontreiniging, vrees ik en dat is niet goed want een groot deel van de bevolking leeft van het toerisme.

Deze keer spot Nyoman een kleine baby schildpad. Het ligt op z'n rug en in eerste instantie denken we dat het dood is. Als het opgeraapt en omgedraaid wordt, flapperen zijn pootjes in de lucht. Ah, het is nog in leven! We zetten het dicht bij de zee in de hoop dat het nu zal overleven.
"Waarschijnlijk zijn er nog veel meer geweest en is deze achtergebleven. Schildpadden leggen hun eieren op een hoger gelegen, droog stuk strand en als die uitkomen, moeten de schildpadjes een heel eind lopen tot aan de zee."

Elders komen we langs een groepje baby krabben. Ze zijn heel erg klein, nog geen halve nagel van je pink groot.
Ze doen me denken aan het kikkertje dat ik vanmorgen in de badkamer zag. Een formaat dat makkelijk in een vingerhoed zou passen.

Hoog boven op de rots waar we even uitrusten, kunnen we in de verte zien hoe een vissersboot op zee probeert te geraken. Dat is best een gevaarlijke onderneming. De golven staan weer heel hoog en volgen elkaar snel op. Wanneer de aanstormende golf te hoog en hevig is, vaart de schipper zijn schuit achteruit. Als hij vermoedt dat het wel veilig is, stuurt hij de boot met volle kracht vooruit. Daarbij wordt de voorsteven hoog de lucht in gestuwd. Onze tenen krullen om van spanning en bij iedere gevaarlijke lift, roept Nyoman "Oesje!".
Een dik kwartier later zijn de vissers weer veilig terug, hun boot vol met fuiken.

"Is het nog geen tijd om terug te gaan?" vraag ik bezorgd aan mijn maatje.
"Oh ja, zo meteen. Wij zeggen op Bali wel 'om 9 uur' maar we vertrekken dan pas om 10 uur, zo gaat dat hier nu eenmaal."
Dat had ik al ondervonden en ik heb er totaal geen probleem mee. Er valt voor mij een heleboel stress weg door die flexibele houding.

Na zo'n fikse wandeltocht rammelt mijn maag alweer. Een droog sneetje geroosterd brood is alles wat ik mezelf gun. Een douche is veel harder nodig. Als ik in de spiegel kijk, moet ik lachen en aan Stani denken. We hadden het laatst over 'complimenten geven' en hij zei "Iedere ochtend als ik in de spiegel kijk, geef ik mezelf een compliment." wat een simpele maar zeer effectieve manier is om jezelf een goed gevoel te geven en de dag positief te beginnen.
'k Heb het niet durven zeggen maar ik dacht bij mezelf "Ja hallo, als ik iedere ochtend zo'n man zag, zou ik ook blij zijn en met complimenten strooien!" ;-) Haha, de zilte zeelucht doet me blijkbaar goed en het rustige leven hier laat me weer open bloeien. Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik nog zo gelukkig ben geweest en ik denk dat ik nog nooit zo goed in mijn vel gezeten heb als nu.
Dankjewel, Stani! Jij hebt dit allemaal mogelijk gemaakt.

Om 10u is mijn trouwe gezel daar alweer. We gaan met de auto een aantal boodschappen doen. De nieuwe bloes die ik een paar dagen geleden gekocht heb, is te groot en moet ingenomen worden. De verkoopster kijkt me over haar leesbrilletje vorsend aan terwijl ik de bloes pas en neemt de overtollige stof tussen haar vingers. "OK, trek maar uit." Ze trapt met haar voeten de oude naaimachine aan de gang en zegt langs haar neus weg dat ik afgevallen ben. Nyoman beaamt het ongevraagd. Dank u, lieve Ibu Lis, jouw dieet werkt echt!!!

Onze tocht gaat verder naar een boekenwinkel. We stappen buiten met een zakwoordenboek voor mijn lieve vriend. Hij wil graag Nederlands leren en dan kan je zo'n ding niet missen. Mezelf gaf ik een klein kookboekje met allerlei Indonesische gerechten cadeau.

Vervolgens brengen we een kort bezoekje aan een kerkhof waar "helden" begraven liggen die gesneuveld zijn in november 1946 of in 1948. Zo'n 600 mannen die tegen de KNIL gevochten hebben voor de vrijheid van Bali. Hun leider was Ngurah Rai naar wie het enige vliegveld op het eiland vernoemd is. Net als op andere militaire begraafplaatsen, voel ik nu ook spijt voor zoveel verloren jong leven omwille van een paar gemene breinen die streven naar macht en geld.
Nyoman lacht luidkeels als ik vraag om plaats te nemen tussen de twee beelden van het monument omdat ik een foto wil maken van "mijn" held.

We gaan nog snel langs het Museum Subak om te kijken wanneer het open is. Hier gaan we binnenkort, als we wat meer tijd hebben, naartoe komen.

Onze laatste stop is bij supermarkt Hardy's. Eigenlijk had ik een keertje willen koken voor Luc maar al de groenten die ik hier zie liggen, zijn onbekend voor mij. Nyoman legt uit hoe de vreemde dingen heten en waar ze voor dienen maar daarmee kan ik er nog geen lekker gerecht mee klaar maken. Een etentje in een restaurant lijkt me nog steeds een beter idee.

De zonsondergang is weer prachtig! Een schouwspel dat nooit verveelt. Op de terugweg hangen er hele wolken piepkleine mugjes of vliegjes op ooghoogte. Als ik er met mijn hoofd doorheen loop, fladderen de vleermuizen om me heen. Ze hoeven hun bek maar open te doen tijdens het vliegen en krijgen zo een lekker proteïnerijk maaltje naar binnen. Nu is het hun beurt, 's morgens vroeg, zijn het de zwaluwen, die hetzelfde doen. Mijn mond blijft potdicht want ik ben op dieet!

En zo is 21 juli ook voorbij. Nog maar 28 dagen en dan moet ik alweer richting België. Waarom lijkt die ene maand van Stani veel langer dan mijn twee maanden? Het is gewoon niet eerlijk!

Wordt vervolgd ...